BALTOPS 2015 – fotorelacja

BALTOPS 2015 to jedno z największych w tym roku ćwiczeń organizowanych przez NATO. Weźmie w nim udział blisko 5600 żołnierzy, 49 okrętów, którym będą asystować jednostki pomocnicze, przeszło 60 samolotów i śmigłowców. Swoje siły wystawia 17 członków Sojuszu Północnoatlantyckiego oraz państw partnerskich.

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Amerykański okręt desantowy USS San Antonio (LPD-17) [typ San Antonio]
Jest pierwszą jednostką serii okrętów desantowo-transportowych, (Amphibious Transport Dock), typu San Antonio. Służące od 2006 r. okręty desantowe typu San Antonio przystosowane są do transportu 699-osobowego batalionu Marines z pełnym wyposażeniem, którzy mogą zostać przewiezieni na ląd przy pomocy śmigłowców transportowo-desantowych, pojazdów amfibijnych bądź poduszkowców desantowych LCAC.
Wyporność: pełna – 25 300 ton
Wymiary: 208 x 32 x 7,0 m
Napęd: cztery diesle Colt-Pielstick, dwie śruby, 40 000 KM (30 MW)
Prędkość: ponad 22 węzły
Załoga: załoga – 28 oficerów, 333 podoficerów i marynarzy, siły desantowe – 66 oficerów, 633 podoficerów i marynarzy
Uzbrojenie: 2 wyrz. Rolling Airframe Missile, 2 działa 30mm CIWS, 2 LCAC lub 1 LCU, 14 US Marine Corps EFV
Wyposażenie lotnicze: cztery śmigłowce CH-46 Sea Knight lub dwa samoloty MV-22
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Brytyjska fregata rakietowa HMS Iron Duke (F 234) [typ 23]
Okręt charakteryzuje się zastosowaniem w konstrukcji elementów technologii stealth, dzięki czemu udało się obniżyć emisję promieniowania podczerwonego, a także zmniejszyć echo radiolokacyjne. Dzięki zastosowaniu siłowni typu CODLAG okręt może być napędzany przez silniki elektryczne, przez co znacznie zmniejsza się poziom hałasu emitowanego przez siłownię okrętu, co jest szczególnie przydatne w przypadku śledzenia okrętów podwodnych.
Wyporność: standardowa – 3500 t, pełna – 4900 t
Wymiary: 133 x 16,1 x 5,5 m
Napęd: siłownia typu CODLAG, 2 turbiny gazowe mocy 31 000 KM, 4 silniki wysokoprężne o mocy 8000 KM
Prędkość: 28 węzłów
Załoga: 185 osób
Uzbrojenie: 1 8-prowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwokrętowych Harpoon 32 pionowe wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych Sea Wolf, 1 armata kal. 114 mm, 2 działka Oerlikon kal. 30 mm, dwie potrójne wyrzutnie torped 324 mm Mk 32
Wyposażenie lotnicze: 1 śmigłowiec AgustaWestland AW101 lub 1 Westland Lynx
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Okręty płyną śladem torowym prowadzącego powtarzając jego manewry. Manewry w tym szyku (zwroty) wykonać można albo nawrotem całej linii (okręty zawracają płynąc jeden za drugim), albo jednoczesnym zwrotem całej linii okrętów o 180 stopni. Przy zwrocie o 90 stopni szyk torowy zmienia się w szyk czołowy.
Z okrętów Marynarki Wojennej mogą być tworzone zespoły stałe (grupa, dywizjon) jak również zespoły doraźne w celu wykonania określonego zadania, np.: zespoły uderzeniowe, desantowe, osłony, ochrony, wsparcia ogniowego, szkoleniowe. Zespoły zadaniowe (doraźne) mogą składać się z okrętów jednej lub kilku klas.
Strukturę i organizacje oraz obowiązki osób funkcyjnych stałych zespołów określają odrębne przepisy. Skład, zadania oraz podległość poszczególnych zespołów ustalają odpowiednie dokumenty organizacyjne, a także rozkazy i zarządzenia przełożonych. Na dowódców zespołów doraźnych wyznacza się zazwyczaj stałych dowódców zespołów lub oficerów z ich dowództw.
W okresie ?pozimnowojennym? siły morskie stanęły wobec nowych zagrożeń generowanych przez współczesną asymetrię skomplikowanych, globalistycznych relacji międzynarodowych. Konsekwencją powyższego faktu stało się uzupełnienie treści zadań flot wojennych o działania antykryzysowe, antyterrorystyczne i antypirackie
Obecnie śmiało można wyrazić przekonanie, że:
1. Środowisko bezpieczeństwa morskiego podlega ustawicznym przemianom. Rosnące współzależności, a także wzrastająca nieprzewidywalność oraz złożoność tego obszaru będą determinować użycie sił morskich przez poszczególne państwa.
2. Działania bojowe i operacje morskie pozostaną podstawową formą użycia siły floty w najbliższej przyszłości.
3. Zagrożenie z kierunków morskich i oceanicznych wzrosło w efekcie rozwoju i modernizacji morskiego uzbrojenia precyzyjnego oraz środków rozpoznania powietrzno ? kosmicznego, co umożliwiło wskazywanie celów okrętowym i lotniczym systemom rakietowym dalekiego zasięgu w czasie rzeczywistym.
4. Walka informacyjna będzie w najbliższej przyszłości jednym z podstawowych warunków sukcesu w działaniach (operacjach) na morzu. 5. W teorii wojen morskich XXI wieku zarysowała się tendencja do rozpatrywania zagadnień użycia sił morskich w warunkach wojen VI generacji (niekontaktowych), w których skład ilościowo?jakościowy komponentu morskiego będzie zależny od celów operacji, natomiast zastosowane nowe technologie i sposoby walki na kierunku morskim wpłyną na szybsze niż dotychczas osiągnięcie celów wojny.
Fot. Marian Kluczyński / Źródło: MON

 

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Niemiecka fregata rakietowa Lübeck (F 214) [typ 122]
Wielozadaniowa fregata rakietowa przeznaczona do działań na północnym Atlantyku i Morzu Północnym. Fregaty rakietowe typu 122 są używane od 1982 r. w niemieckiej Deutsche Marine. W służbie pozostały jeszcze cztery jednostki tego typu.
Wyporność: 3 500 t
Wymiary: 128 x 14,4 x 6,5 m
Napęd: 2 amerykańskie turbiny gazowe typu LM-2500 o mocy łącznej 40 000 KM oraz 2 niemieckie silniki wysokoprężne o mocy 10 000 KM
Prędkość: 30 węzłów
Zasięg: około 9000 Mm przy prędkości 16 węzłów
Załoga: 204 osoby (w tym 18 osób personelu lotniczego)
Uzbrojenie: 2 4-prowadnicowe wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Harpoon,1 8-prowadnicowa wyrzutnia przeciwlotniczych rakiet Sea Sparrow, 2 24-prowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków RAM-ASM D, 1 uniwersalne działo morskie OTO Melara kal. 76 mm, 4 wyrzutnie samonaprowadzających torped Mark 46 kal. 234 mm
Wyposażenie lotnicze: 2 śmigłowce pokładowe Westland Lynx
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Fot. Marian Kluczyński / Źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Amerykański krążownik rakietowy USS Vicksburg (CG-69) [typ Ticonderoga] i amerykański niszczyciel rakietowy USS Jason Dunham (DDG-109) [typ Arleigh Burke] – widok od strony rufy.
Krążowniki typu Ticonderoga weszły do służby w US Navy w pierwszej połowie lat 80. XX stulecia. Były to pierwsze okręty, które wyposażone zostały w zintegrowany system dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS (Automatized Electronic Guidance Interconected System.). Daje on bardzo duże możliwości przede wszystkim w zwalczaniu celów powietrznych, jednakże integrując ze sobą inne systemy okrętowe stanowi wielozadaniową platformę, która w latach 80. XX stulecia zrewolucjonizowała morskie pole walki. Jednostki typu Ticonderoga, ze względu na system AEGIS, przede wszystkim zaprojektowano z myślą o eskortowaniu grup lotniskowcowych CVBG (Aircraft Carrier Battle Group) oraz innych zespołów operacyjnych SAG (Surface Action Group), działających w warunkach dużej aktywności przeciwnika i silnego zagrożenia ze strony różnego rodzaju uzbrojenia. Zadania tych krążowników podzielone są na dwie zasadnicze części. Pierwszą jest obrona własna i okrętów znajdujących się w zespole poprzez eliminację zagrożeń powietrznych, nawodnych i podwodnych. Drugą, prowadzenie ofensywnych działań przeciwko celom lądowym i nawodnym za pomocą pocisków dalekiego zasięgu oraz zapewnienie wsparcia ogniowego NGFS (Naval GunFire Support.).
Fot. Marian Kluczyński / Źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Z lewej – amerykański niszczyciel rakietowy USS Jason Dunham (DDG-109) [typ Arleigh Burke]; z prawej – amerykański krążownik rakietowy USS Vicksburg (CG-69) [typ Ticonderoga]
Krążowniki typu Ticonderoga wprowadziły do marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych zupełnie nową jakość. Zintegrowany system dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS pozwolił na prowadzenie skutecznego dozoru przestrzeni powietrznej na bardzo dużym obszarze o promieniu dochodzącym do 360 kilometrów. Radar serii AN/SPY-1 wspierany był przez inny radar dozoru powietrznego serii AN/SPS-49, co uznane zostało za duży plus. Niszczyciele typu Arleigh Burke polegają jedynie na płaszczyznach antenowych sieci AEGIS, co w przypadku jej poważnej awarii sprawia, że jednostki pozbawione są skutecznego systemu przeciwlotniczego. Sieć AEGIS na okrętach typu Ticonderoga sprzęga ze sobą niemal wszystkie elementy wyposażenia, tworząc jedną, nie dublującą się całość. W toku swojej służby krążowniki wielokrotnie były modernizowane. Między innymi dodano system walki zespołowej CEC oraz sieć antybalistyczną AEGIS BMD. Dzięki nim i innym modyfikacjom okręty zachowywały bardzo duże zdolności bojowe i nie odstawały technologicznie od nowszych konstrukcji, takich jak niszczyciele typu Arleigh Burke. Mogą one z nimi ściśle współpracować w ramach systemu CEC. Najważniejszą modyfikacją był Program Modernizacji Krążowników CMP, który ujednolicił wyposażenie okrętów, będące uprzednio różne na poszczególnych liniach rozwojowych. Wprowadzone zmiany pozwoliły jednostkom typu Ticonderoga na pozostanie w służbie nawet do lat 30. XXI wieku.
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Kanadyjska fregata rakietowa HMCS Fredericton (FFH 337) [typ Halifax]
W latach 1992-1996 rozpoczęto budowę 12 jednostek tego typu, które stały się podstawą operacyjną Royal Canadian Navy.W najbliższych latach na potencjale bojowym Royal Canadian Navy odbije się ambitny program unowocześnienia jednostek typu Halifax. Modernizowane okręty pozostaną wyłączone ze służby średnio przez 2,5 roku. HMCS Fredericton (FFH 337) jest jedną z pierwszych zmodernizowanych fregat typu Halifax. Jednostki otrzymały nowe lub zmodernizowane systemy kierowania ogniem, urządzenia obserwacji i analizy otoczenia, w tym stacje radiolokacyjne, transpondery identyfikacji swój-obcy (IFF) oraz uzbrojenie, w tym pociski przeciwokrętowe RGM-84 Harpoon i przeciwlotnicze / przeciwrakietowe Evolved Sea Sparrow Missile.
Wyporność: standardowa – 3800 t, pełna – 5000 t
Wymiary: 134 x 16,4 x 4,9 m
Napęd: siłownia w układzie CODOG składająca się z 2 turbin gazowych General Electric LM2500, 1 silnik wysokoprężny, napędzających 2 śruby
Prędkość: 29 węzłów
Załoga: 225 osób
Uzbrojenie: 2 8-prowadnicowe pionowe wyrzutnie Sea Sparrow, 2 poczwórne wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych Harpoon, armata Bofors SAK 57 mm, 1 zestaw przeciwrakietowy Phalanx CIWS kal. 20 mm
Wyposażenie lotnicze: 1 śmigłowiec Sea King lub AW101
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Fot. Marian Kluczyński / Źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Amerykański okręt desantowy USS San Antonio (LPD-17) [typ San Antonio]
Zaplanowano budowę 12 okrętów tego typu. Zastępują starsze i w większości wycofane już jednostki typów: Austin, Anchorage, Newport i Charleston. Siły morskie Stanów Zjednoczonych (US Navy) dysponują obecnie najliczniejszymi i najbardziej wyspecjalizowanymi siłami i środkami desantowymi na świecie. Tworzy je 8 okrętów typu Wasp (LHD), 2 typu Tarawa (LHA), 4 typu Austin (LPD), 8 typu San Antonio (LPD) oraz 8 typu Whidbey Island i 4 Harpers Ferry (LSD) ? łącznie 34 sztuk. Docelowy model sił desantowych US Navy określony został na 33 okręty, a na liczbę tę złoży się po 11 jednostek trzech głównych podklas (LPD, LHA/D i LSD.).
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Marian  Kluczyński / Źródło: MON

Duński okręt wsparcia HDMS Absalon (L 16) [typ Absalon] i kanadyjska fregata rakietowa HMCS Fredericton (FFH 337) [typ Halifax]
Okręty wsparcia typu Absalon są jednostkami opracowanymi w zgodzie z rodzimym systemem Standard Flex. Jest to koncepcja modułowości, w ramach której można dokonać stosunkowo łatwej wymiany uzbrojenia i wyposażenia na okręcie, aby przystosować go do wypełniania różnych zadań, zgodnie z aktualną potrzebą. Jednostka typu Absalon może więc służyć jako okręt dowodzenia, okręt desantowy, transportowiec, okręt szpitalny lub stawiacz min. Opracowany przez Duńczyków system Standard Flex rozwijany jest od początku lat 80. XX wieku i, w pewnym uproszczeniu, polega na zastosowaniu wymiennych modułów w celu rekonfiguracji uzbrojenia i wyposażenia okrętu, w zależności od potrzeb operacyjnych. Największymi jednostkami zbudowanymi z wykorzystaniem Standard Flexa są dwa ?elastyczne okręty wsparcia logistycznego? typu Absalon ? obecnie system zagościł na pokładach niemal wszystkich zasadniczych typów jednostek duńskiej floty.
Fot. Marian Kluczyński / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Kanadyjska fregata rakietowa HMCS Fredericton (FFH 337) [typ Halifax]
Istniejący stan wiedzy pozwala prognozować, że użycie sił morskich w czasie nadchodzących dekad będzie podlegało następującym zmianom:
? konflikty na morzu będą miały ograniczony geograficznie charakter;
? ponieważ poza USA żadne państwo nie jest w stanie prowadzić samodzielnie długotrwałych i intensywnych działań na morzu, zadziała ?zasada wielonarodowości” (prowadzenie wspólnych, koalicyjnych lub sojuszniczych operacji morskich.).
Na uwagę zasługuje niewątpliwie fakt, że nawet wywalczenie panowania na morzu oraz realizacja zadań z zakresu kontroli i ochrony żeglugi będą się odbywały z udziałem wydzielonych sił i środków sił powietrznych, lotnictwa wojsk lądowych (w przypadku działań w strefie brzegowej), a także ? wojsk specjalnych. Jednakże pomimo szerokiego zakresu współdziałania i wzajemnego przenikania się między trzema (czterema) rodzajami sił zbrojnych należy wątpić, by którykolwiek z nich w przyszłości był w stanie przejąć całkowicie funkcje innych.
Należy również stwierdzić, że wojny morskiej nie należy ograniczać do wymiaru czysto militarnego, czym różni się ona od wojny na lądzie, oraz, że żadna strategia morska nie prowadzi rozważań w kategoriach opanowania terytorium.
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Szwedzka korweta rakietowa HMS Malmö (K 12) [typ Stockholm]
Pod koniec lat 80. XX wieku powstały dwa okręty tego typu. Oprócz zadań zwalczania okrętów nawodnych HMS Malmö posiada rozbudowane wyposażenie do wykrywania i niszczenia okrętów podwodnych. Uzyskano to m.in. dzięki instalacji dwóch sonarów – podkadłubowego i holowanego. Do zwalczania okrętów podwodnych mogą służyć klasyczne bomby głębinowe, wystrzeliwane z 9 wyrzutni granaty lub krótkie torpedy kaliber 400 mm, które mogą być montowane zamiast wyrzutni pocisków przeciwokrętowych RBS-15. Kadłub okrętu wykonany jest ze stali, a a nadbudówka ze stopów aluminium. Okręt zbudowano z wykorzystaniem technik maksymalnie zmniejszających echo radiolokacyjne jednostek, a także emitowane przez nie promieniowanie podczerwone.Okręt po wejściu do służby były systematycznie modernizowany, m.in. przystosowano jednostkę do przenoszenia pocisków przeciwokrętowych RBS-15. Wykorzystując doświadczenia wyniesione z budowy tych okrętów pod koniec lat 70. przystąpiono do projektowania nowych silnie uzbrojonych jednostek wielozadaniowych. Wraz z korwetami rakietowymi typu Goteborg i typu Visby stanowią na chwilę obecną trzon szwedzkiej floty nawodnej.
Wyporność: standardowa – 310 t, pełna – 350 t
Wymiary: 50 x 7,5 x 1,9 m
Napęd: 2 silniki wysokoprężne, jedna turbina gazowa
Prędkość: 32 węzły
Załoga: 36 osób
Uzbrojenie: 6 wyrzutni pocisków przeciwokrętowych RBS-15. 1 armata kal. 57 mm, 1 armata kal. 40 mm, 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm, torpedy i bomby ZOP
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Norweski trałowiec KNM Rauma (M 352) [typ Alta]
Jeden z trzech pozostających jeszcze w służbie norweskich trałowców typu Alta, powstałych w latach 1994-1997 na podstawie konstrukcji niszczycieli min typu Oksoy. Skłonność do nieszablonowych rozwiązań jest wizytówką Norwegów. Wzorcowym przejawem awangardowego myślenia są niewątpliwie okręty zbudowane w układzie poduszkowca bocznościennego, powstałego z mariażu najlepszych cech katamaranów i poduszkowców klasycznych. Norske Marine (Norweska Królewska Marynarka Wojenna) eksploatuje już od połowy lat 90. niszczyciele min typu Oksoy i niemal identyczne trałowce typu Alta. Rauma jest poduszkowcem bocznościennym o dwóch kadłubach. Kadłub wykonany metodą przekładkową składającą się z maty szklanej laminowanej żywicami. Duża szerokość okrętów pozwoliła na znaczne zwiększenie powierzchni użytkowej będącej do dyspozycji załogi. W konstrukcji nadbudówki znajduje się miedziana siatka która ma uodpornić jednostkę na skutki działania środków walki elektronicznej. Napęd okrętów składa się z dwóch silników wysokoprężnych MTU 12V, każdy o mocy 140 kW które dzięki przekładni redukcyjnej napędzają pędniki strugowodne.
Wyporność: 375 ton
Wymiary: 55,2 x 13,6 x 2,5 m
Napęd: 2 silniki wysokoprężne MTU 12V 396 TE84 (7242 KM), 2 pędniki strugowodne Kvaerner, 2 śruby
Prędkość: 20 węzłów
Zasięg: 1500 Mm przy prędkości 20 węzłów
Załoga: 32 osoby
Uzbrojenie: 1 2-prowadnicowa wyrzutnia Matra Sadral SAM typu Mistral, 2 armaty Rheinmetall kal. 20 mm, 2 karabiny maszynowe 12,7 mm
Wyposażenie przeciwminowe: trały (mechaniczny Oropesa, akustyczny Agate i magnetyczny Elma)
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Amerykański krążownik rakietowy USS Vicksburg (CG-69) [typ Ticonderoga]
Należy przypuszczać, że podstawowe założenia wojny morskiej w XXI wieku, prowadzonej w ramach wojen VI generacji, będą następujące:
1. Panowanie na morzach i oceanach będą sprawowały siły morskie USA i NATO, a podstawowym zadaniem floty będą działania przeciwko wybrzeżom i celom lądowym. Potęga morska będzie zapewniać selektywne kontrolowanie mórz, projekcję siły na ląd oraz obronę sił sojuszniczych i ludności cywilnej przed atakami.
2. Globalne i regionalne powietrzno ? kosmiczne pole informacyjne sprzężone z systemem dalekiego wykrywania hydroakustycznego SOSUS pozwoli monitorować z wysokim poziomem wiarygodności sytuację nawodną, podwodną i brzegową, czyniąc środowisko morskie transparentnym.
3. Główne zagrożenie na morskich teatrach działań wojennych będą stwarzały powietrzno ? kosmiczne środki naprowadzania manewrujących pocisków rakietowych typów Tomahawk, Fasthawk i pozostałych systemów broni precyzyjnego rażenia.
4. Wielofunkcyjne systemy bojowe różnorodnego przeznaczenia, w składzie okrętowych grup uderzeniowych współdziałających z lotnictwem pokładowym, stanowić będą podstawowe morskie systemy broni precyzyjnego rażenia, zdolne do niszczenia celów morskich i obiektów brzegowych przy użyciu uzbrojenia konwencjonalnego.
5. Walka informacyjna będzie podstawowym elementem wojny niekontaktowej i będzie się wyrażać w formie zarówno walki elektronicznej, jak i ogniowego oddziaływania na źródła informacji. Będzie ona jednym z podstawowych warunków sukcesu w działaniach i operacjach na morzu, których rezultat w dużym stopniu będą przesądzali utalentowani informatycy oraz supernowoczesne komputery, umożliwiające natychmiastowe przekazywanie dowolnej informacji do systemów dowodzenia i kierowania u życiem uzbrojenia.
6. Ukształtowała się nowa tzw. ?triada? ? jądrowo?konwencjonalna, której komponentami są:
? ofensywne siły jądrowe (międzykontynentalne rakiety balistyczne, atomowe okręty podwodne z rakietami balistycznymi, lotnictwo strategiczne oraz konwencjonalne (niejądrowe) siły strategiczne;
? różnorodne siły i środki aktywnej i pasywnej obrony;
? infrastruktura obronna całego kompleksu uzbrojenia jądrowego.
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Holenderski niszczyciel min HNLMS Willemstad (M 864) [typ Tripartite]
Okręt należy do serii typoszeregu niszczycieli min opracowanych wspólnie przez Belgię, Francję i Holandię, które zaczęły wchodzić do służby w 1983 r. Przeznaczony do wykrywania i niszczenia pojedynczych min morskich.
Wyporność: 560 ton
Wymiary: 51,5 x 8,9 x 2,5 m
Napęd: 1 silnik wysokoprężny, dwa silniki elektryczne, 2 śruby
Prędkość: 15 węzłów
Załoga: 46 osób
Uzbrojenie: 1 działo kal. 20 mm
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Amerykański niszczyciel rakietowy USS Jason Dunham (DDG-109) [typ Arleigh Burke]
To jedna z najnowszych jednostek typu Arleigh Burke. Okręt wszedł do służby zaledwie 5 lat temu – jest silnie uzbrojony i wyposażony w nowoczesny zintegrowany system obserwacji, dowodzenia i kierowania Aegis. Niszczyciel nosi systemy rakiet manewrujących Thomahawk, a także baterię pocisków przeciwokrętowych Harpoon, środki obrony powietrznej krótkiego i średniego zasięgu oraz do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Na pokładzie bazują dwa średnie śmigłowce wielozadaniowe SH-60 Sea Hawk. Okręt należy do trzeciej, najnowszej i większej od prototypu, serii niszczycieli rakietowych Arleigh Burke ? wypiera ponad 10 000 ton. Długość kadłuba ponad 155 m, załoga liczy około 320 osób. Niszczyciele typu Arleigh Burke stały się głównym elementem morskiego komponentu amerykańskiej tarczy antyrakietowej. Główne zadania jednostek tego typu to rola uderzeniowa w ramach grup lotniskowcowych oraz dowodzenie wielozadaniowymi zespołami okrętów.
Wyporność: 9300 t
Wymiary: 155,3 x 20 x 9,4 m
Napęd: 4 turbiny gazowe General Electric LM2500-30, 2 śruby, 100 000 KM (75 MW)
Prędkość: ponad 30 węzłów
Załoga: 390 osób
Uzbrojenie: 96 wyrzutni Mk41 systemu VLS wyposażonych w pociski RIM-67 SM-2, BGM-109 Tomahawk, rakietotorpedy RUM-139 VL Asroc, pociski przeciwokrętowe Harpoon, 1 x 127 mm, 2 × 25 mm, 2 × 12,7 mm, 2xIII wyrzutnie torped Mk 46, 2 × Mk. 15 Phalanx CIWS lub RIM-116 RAM
Wyposażenie lotnicze: 2 śmigłowce SH-60 Sea Hawk
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Duńska fregata rakietowa HDMS Niels Juel (F 363) [typ Iver Huitfeldt]
Fregata została wybudowana w wyniku doświadczeń zdobytych podczas eksploatacji okrętów wsparcia typu Absalon. O ile rolą jednostek typu Absalon jest zapewnienie dowodzenia i wsparcia sił morskich, to fregaty typu Iver Huitfeld zostały wybudowane jako okręty typowo uderzeniowe. Fregaty przenoszą znaczne ilości uzbrojenia i mogą zwalczać cele podwodne, nawodne, jak i powietrzne. Fregaty typu Iver Huitfeldt opracowano z myślą o ograniczeniu wykrywalności w zakresie promieniowania radarowego, magnetycznego i podczerwieni, a także o maksymalnym wyciszeniu.
Wyporność: 5944 ton
Wymiary: 139 x 19,5 x 6,3 m
Napęd: 4 silniki diesel MTU 8000, 8200 kW
Prędkość: 28 węzłów
Załoga: 101 osób
Uzbrojenie: VLS Mk 56, VLS Mk 41, Harpoon, MU90, 1?2 × OTO Melara kal. 76 mm Super Rapid, 1?2 × Oerlikon Millennium kal. 35 mm
Wyposażenie lotnicze: 1?2 AW101 lub Lynx
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Amerykański niszczyciel rakietowy USS Jason Dunham (DDG-109) [typ Arleigh Burke]
Po wycofaniu ze służby ostatniej jednostki typu Spruance okręty typu Arleigh Burke stały się jedynymi niszczycielami w szeregach amerykańskiej floty. Jednocześnie są to najnowocześniejsze jednostki, charakteryzujące się najlepszymi zdolnościami bojowymi. Z tego względu stanowią one szeroko wykorzystywaną platformę, wykonującą różnego rodzaju zadania, zaznaczając obecność Stanów Zjednoczonych na całym świecie. Dzięki daleko posuniętej uniwersalności niszczyciele typu Arleigh Burke uważane są za doskonałe jednostki na czas pokoju, dając jednocześnie pewność skutecznego wykonywania zadań podczas różnego rodzaju kryzysów i konfliktów zbrojnych. Bardzo dobre ofensywne oraz defensywne możliwości tych okrętów połączone są z solidnością całej konstrukcji, zapewniającą wysoki stopień niezatapialności, przetrwania i działania w warunkach skażenia radiologicznego, biologicznego lub chemicznego. Na obronność jednostek pozytywny wpływ ma także zastosowanie techniki obniżonej wykrywalności „stealth”, nie tylko w zakresie promieniowania radarowego, ale także podczerwonego oraz akustycznego.
Dotychczas wybudowane okręty typu Arleigh Burke należą do trzech różnych wersji. Pierwszych 21 jednostek (DDG 51 – DDG 71) oznaczonych jest jako Flight 1, natomiast kolejnych siedem (DDG 72 – DDG 78) znanych jest jako Flight 2. Obie te odmiany różnią się jedynie drobnymi elementami. Wyraźnie odrębną wersją Flight 2A są pozostałe niszczyciele (DDG 79 – DDG 112 plus następne zamówione i planowane). Przyczyną ich powstania były zmiany geopolityczne przełomu lat 80. i 90. XX stulecia, jak również krytyka względem wcześniejszych okrętów, skupiająca się na braku hangaru dla śmigłowców. Łącznie wybudowanych zostało 28 niszczycieli typu Arleigh Burke w wersjach Flight 1 oraz Flight 2. Przewidywany czas służby każdego niszczyciela wynosi 35 lat, co oznacza, że najmłodsze z tych jednostek pozostaną w szeregach floty aż do połowy lat 30. XXI wieku.
W celu zapewnienia możliwości skutecznego przeciwstawienia się zagrożeniom przyszłości, marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych postanowiła poddać niszczyciele typu Arleigh Burke programowi gruntownej modernizacji, znanej jako DDG-51 Mid-life Modernization. Podobny projekt CMP (Cruiser Modernization Program) implementowany został na krążownikach typu Ticonderoga.
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Turecka fregata rakietowa TCG Göksu (F 497) [ex-USS Estocin (FFG-15)]
Głównym przeznaczeniem fregat rakietowych typu Oliver Hazard Perry jest poszukiwanie i zwalczanie okrętów podwodnych, zwalczanie sił napadu powietrznego, zwalczanie okrętów nawodnych i statków oraz ich zespołów, osłona własnych okrętów i statków oraz ich zespołów, patrolowanie i osłona strategicznych szlaków komunikacyjnych, a także zwalczanie celów powietrznych na dużych i średnich dystansach. Jednostki są przygotowane do prowadzenia operacji reagowania kryzysowego, zapobiegania konfliktom lokalnym i przeciwdziałania atakom terrorystycznym.
Wyporność: 3696 ton
Wymiary: 138,1 x 13,7 x 4,5 m
Napęd główny: 2 turbiny gazowe o mocy 41 000 KM, 1 śruba, 2 pomocnicze pędniki
Prędkość: 29 węzłów
Załoga: 206 osób
Uzbrojenie: 1 armata OTO Melara Mk-75 kalibru 76 mm, 1 zestaw Mk-15 Phalanx; 4 karabiny maszynowe 12,7 mm, wyrzutnia rakiet Mk 13 Mod 4 do rakiet Harpoon Standart; 2xIII wyrzutnie torped 324 mm Mk 32
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Brytyjski niszczyciel min HMS Quorn (M 41) [typ Hunt]
HMS Quorn jest jednym z 8 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt, który poddany został programowi intensywnych prac remontowo-modernizacyjnych. Zakładały one m.in. instalację nowych zespołów napędowych w postaci silników Caterpillar C32 ACERT. Za realizację tego procesu odpowiedzialne było BAE Systems, na podstawie zlecenia z 2010 r. Dodatkowo okręt został wyposażony w nowe urządzenia kontrolujące pracę układu pędnego. Wymienione zostało również zużyte lub technologicznie zacofane wyposażenie elektroniczne. Prace na pozostałych jednostkach typu Hunt mają zakończyć się do 2016 r. Zmodernizowany układ napędowy pozwoli okrętom na lepszą i efektywniejszą pod względem generowanych kosztów realizację stawianych im zadań. Przeprowadzony remont i częściowa modernizacja jednostek powinna też wydłużyć ich resurs. Okręty tego typu weszły do służby w latach 1980-1989 i łączyły początkowo funkcje niszczycieli min oraz trałowców.
Wyporność: 685 ton
Wymiary: 60,0 x 10,0 x 3,4 m
Prędkość: 15 węzłów
Zasięg: 1500 Mm przy prędkości 15 węzłów
Załoga: 45 osób
Uzbrojenie: 1 armata kal. 30 mm, 1 karabin maszynowy M134 Minigun 7,62 mm
Fot. Marian Kluczyński, źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Brytyjska fregata rakietowa HMS Iron Duke (F 234) [typ 23]
Szybki rozwój zarówno ilościowy jak i jakościowy radzieckich okrętów podwodnych w okresie zimnej wojny, wymusił na krajach NATO, budowę specjalistycznych okrętów, których zadaniem byłoby ich wykrywanie, śledzenie oraz zwalczanie. Wielka Brytania jako „królowa” mórz, a jednocześnie posiadaczka najliczniejszej floty spośród europejskich państw NATO, za punkt honoru uznała potrzebę zbudowania tego typu okrętów, które w oparciu o bazę zlokalizowaną na Islandii mogłyby patrolować rejon cieśniny duńskiej, a także torów wodnych łączących Europę z Ameryką Północną. Brytyjczycy potrzebowali okrętów, które wykorzystując bardzo czuły sonar holowany, przeczesywałyby te rejony. Odpowiedni sonar został w tym celu zaprojektowany – brakowało jedynie wyspecjalizowanego nosiciela – stały się nim ostatecznie fregaty rakietowy typu 23 (klasyfikowane także jako typ Duke.).
Jeżeli ktoś sądzi, że zasadniczym uzbrojeniem fregat są rakiety, warto wyprowadzić go z błędu. Morskie armaty uniwersalne średniego i dużego kalibru wciąż są ważne, a ostatnio ich znaczenie szybko wzrasta. Ma to związek z możnością zwalczania celów lądowych i szybkich powietrznych, głównie dzięki nowym typom amunicji. Jest ona znacząco tańsza od odpowiedników – w sensie przeznaczenia – rakietowych.
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Turecka fregata rakietowa TCG Göksu (F 497) [ex-USS Estocin (FFG-15)]
Osiem ex-amerykańskich zmodernizowanych fregat typu Oliver Hazard Perry pozostaje w czynnej służbie w Türk Deniz Kuvvetleri od 1997 r. Efektem programu modernizacyjnego GENESIS (Gemi Entegre Savaş ?dare Sistemi) jest m.in. nowe bojowe centrum informacyjne. Najważniejszym zadaniem programu GENESIS była wymiana okrętowego systemu dowodzenia wraz z praktycznie całym Bojowym Centrum Informacyjnym (BCI.). W sumie wycięto praktycznie wszystkie konsole amerykańskie, pozostawiając jedynie stanowisko sonaru AN-SQS-56, walki elektronicznej AN/SLQ-32(V)2 oraz konsolę kierowania strzelaniem rakietowym. Wszystkie inne stanowiska operatorskie są nowe i mają praktycznie tą samą budowę, przez co operatorzy mogą się zamieniać miejscami odpowiednio się tylko logując do systemu. W ramach programu GENESIS wymieniono również komputer pokładowy zastępując go komputerem nowej generacji w technologii COTS (Commercial Off The Shelf), co automatycznie zwiększa możliwości okrętowego systemu walki pozwalając np. śledzić większą ilość celów.
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Norweski trałowiec KNM Autra (M 351) [typ Alta]
Okręt wyposażony jest w dwa sonary, dwa zdalnie sterowane pojazdy podwodne oraz dwa sztywne pontony. W skład załogi wchodzi m.in. grupa nurków minerów.
Charakter i sposoby prowadzenia działań minowych na morzu w okresie ostatnich 50-60 lat nie uległy zasadniczym zmianom. Za pomocą min morskich można realizować wiele zadań obronnych i zaczepnych na skalę operacyjno-taktyczną, a nawet operacyjno?strategiczną, przy czym możliwość stawiania współczesnych min na akwenach o dużych i bardzo dużych głębokościach (rzędu kilku tysięcy metrów) powoduje, że zagrożeniem minowym mogą być objęte nie tylko akweny wewnętrzne czy przybrzeżne, lecz całe morskie teatry działań wojennych.
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Duński okręt wsparcia HDMS Absalon (L 16) [typ Absalon]
Jeden z dwóch okrętów tego typu wchodzących w skład Kongelige Danske Marine (Królewska Marynarka Wojenna Danii.). Chociaż jest klasyfikowany jako okręt wsparcia bojowego posiada uzbrojenie odpowiadające jednostce klasy korweta / fregata. Okręt posiada rampę typu ?ro-ro? i przestrzeń o powierzchni 900 m? do zabrania ładunku (m.in. pojazdy, amunicję, 32 kontenery.).
Wyporność: 6401 ton
Wymiary: 137 x 19,5 x 6,3 m
Napęd: 2 silniki Diesla (22 300 KM); 2 śruby nastawne, stery strumieniowe
Prędkość: 23 węzły
Uzbrojenie: 2 wyrzutnie po 8 rakiet Harpoon, 3 wyrzutnie Mk 48 po 6 rakiet ESSM, 4 wyrzutnie torped 324 mm, armata 127 mm, 2 działka 35 mm, karabiny maszynowe 12,7 mm
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fiński stawiacz min FNS Hämeenmaa (typ Hämeenmaa)
Zbudowano 2 jednostki tego typu, które do służby w fińskiej Merivoimat Marinen weszły w 1992 r. Okręty przystosowano do działania na przybrzeżnych płytkich wodach wokół Finlandii. Z uwagi na stosunkowo długi okres zalodzenia tych akwenów okręty otrzymały wzmocnienia lodowe umożliwiające działanie przez cały rok. Na jednostkach zastosowano także po raz pierwszy w Finlandii rozwiązania konstrukcyjne utrudniające wykrycie ich przez przeciwnika, m.in. zrezygnowano z komina na rzecz wylotu spalin przez otwory w burtach tuż nad linią wodną. W latach 2006?2008 okręty poddano modernizacji, w wyniku której przystosowano je do uczestniczenia w misjach międzynarodowych. Zmodernizowano także system kierowania ogniem, radar, sonar. Podczas modernizacji na okrętach zainstalowano wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych Umkhonto.
Wyporność: 1300 t
Wymiary: 77,8 x 11,6 x 3 m
Napęd: 2 silniki wysokoprężne o mocy 5200 KW napędzające 2 śruby
Prędkość: 20 węzłów
Załoga: 70 osób
Uzbrojenie: 8 wyrzutni pocisków przeciwlotniczych Umkhonto, 2 wyrzutnie RBU-1200, 1 armata kal. 57 mm, wyrzutnia bomb głębinowych, 4 zrzutnie dla 150 min
Fot. Piotr Leoniak / Źródło: MON

Fot. Radosław Pioch / Źródło: MON

Turecka fregata rakietowa TCG Göksu (F 497) [ex-USS Estocin (FFG-15)]
Jedna z ośmiu jednostek typu Oliver Hazard Perry będących w służbie tureckiej marynarki wojennej (dwa okręty tego typu – ORP Generał Kazimierz Pułaski i ORP Generał Tadeusz Kościuszko – wchodzą w skład Polskiej Marynarki Wojennej.).
Fot. Radosław Pioch / Źródło: MON

Fot. Radosław Pioch / Źródło: MON

Fot. Radosław Pioch / Źródło: MON

Autor podpisów: Patryk A.R. Franiel