Jednym z najbardziej znanych, zdolnych ale równocześnie niepokornych dowódców podczas II wojny światowej był generał George Patton. Tekst ten nie będzie traktował o jego historii podczas ostatniego światowego konfliktu, ale o udziale Pattona w walkach podczas Wielkiej Wojny.
Absolwent West Point, którą ukończył w 1909 r. z 46. lokatą w swoim roczniku przed I wojną światową służył pod generałem Johnem Pershingiem i brał udział w wyprawie do Meksyku, gdzie zadaniem Amerykanów było schwytaniem Pancho Villi. W początkowych miesiącach 1916 r. Pershing rozbił oddziały meksykańskiego rewolucjonisty, jednak nie udało mu się schwytać lub zabić Villi. Swój chrzest bojowy Patton przeżył 14 maja 1916 r., gdy jako członek 13. Pułku Kawalerii starł się z partyzantami Villi. Był to jednocześnie pierwszy zmotoryzowany atak w historii armii amerykańskiej. Dziewięć dni później został awansowany na stopień porucznika. Wyprawa Pershinga mogła doprowadzić do wojny z Republiką Meksyku, dlatego też generał otrzymał rozkaz powrotu do kraju.
Po przyłączeniu się Stanów Zjednoczonych do wojny po stronie Ententy generał Pershing stanął na czele Amerykańskich Sił Ekspedycyjnych wysłanych do Francji. Wraz z generałem do Europy udał się już kapitan George Patton. Przez początkowe miesiące Patton zajmował się szkoleniem żołnierzy amerykańskich, co nie odpowiadało jego charakterowi. Chciał znaleźć się bliżej prawdziwego pola bitwy. Podczas pobytu na tyłach jego uwagę zwróciła nowo powstająca broń ? czołgi. W listopadzie 1917 r. kapitan Patton otrzymał polecenie sformowania w ramach Amerykańskich Sił Ekspedycyjnych ? Szkoły Lekkich Czołgów. Odwiedzał francuskie i brytyjskie jednostki pancerne, jako obserwator wziął udział w bitwie pod Cambrai, stoczonej między 20 listopada a 6 grudnia 1917 r. Podczas jej trwania pierwszy raz w historii użyto czołgów na masową skalę. W styczniu 1918 r. otrzymał kolejny awans, został majorem. W marcu Patton otrzymał wreszcie upragnione pojazdy w liczbie dziesięciu sztuk. Jako jedyny, który miał do tej pory większy kontakt z czołgami samodzielnie wyjechał nimi z pociągu. Rozpoczął szkolenie załóg czołgów, które miały służyć do wspierania działań piechoty. Kwiecień to ostatni awans podczas tej wojny, którą zakończył w stopniu podpułkownika.
George Patton we Francji w roku 1918/ Źródło: Wikimedia Commons
Patton otrzymał dowodzenie amerykańską 1. Tymczasową Brygadą Czołgów (od 6 listopada noszącą nazwę 304. Brygady Czołgów). Szybko dał się poznać jako wybitny taktyk jeśli chodzi o używanie broni pancernej. Jego brygada licząca 345 czołgów brała udział w walkach podczas ofensywy Meuse-Argonne rozpoczętej we wrześniu 1918 r. Podczas działań wojennych Patton przebywał ze swoimi żołnierzami, kontaktując się z przełożonymi za pomocą gołębi i gońców. Nie zważał na ostrzał niemiecki co kosztowało go postrzał w nogę i przymusowy pobyt w szpitalu. Lekarz zajmujący się amerykańskim oficerem dziwił się w jaki sposób ranny nie wykrwawił się na śmierć. Podpułkownikowi mimo rany śpieszyło się do swoich żołnierzy i 28 października Patton uciekł ze szpitala do swojej jednostki, ale do końca wojny nie brał już udziału w żadnej akcji. Za udział w walkach podczas I wojny światowej, podpułkownik George Patton otrzymał Medal za Wybitną Służbę, Krzyż za Wybitną Służbę oraz Purpurowe Serce.
