Śmierć Emiliusza Paulusa na polu bitwy
Śmierć Emiliusza Paulusa na polu bitwy

Kanny

Dnia 2 sierpnia 216r. p.n.e pod Kannami,  na zachód od obecnego miasta Barletta we Włoszech w regionie Apulii, miało miejsce starcie zbrojne rozegrane  pomiędzy wojskami rzymskimi i armią kartagińską. Wojskami rzymskimi w liczbie 80 tys. piechoty i 6 tys. jazdy dowodzili konsulowie: Gajusz Terencjusz Warrona i Lucjusz Emiliusz Paulus. Natomiast armia kartagińska liczyła 40 tys. piechoty i 10 tys jazdy, dowodzona przez Hannibala Barkasa. W bitwie tej, dzięki zastosowaniu, po raz pierwszy w dziejach wojskowości, przez Hannibala manewru, zwanego później manewrem kanejskim ( kleszczowym), Kartagińczycy odnieśli miażdżące zwycięstwo nad Rzymem. Manewr Kanejski polegał na dwustronnym oskrzydleniu i okrążeniu nieprzyjaciela w celu całkowitego jego zniszczenia. Straty Rzymskie wyniosły  ok. 70 tys. zabitych i około 10 tys. jeńców. W bitwie poległ Lucjusz Emiliusz. Po stronie Hannibala straty były o wiele mniejsze i wyniosły 5700 zabitych i 20 tys. rannych.

Centrum ugrupowania rzymskiego stanowiła piechota, z przodu lekkozbrojna, z tyłu ciężkozbrojna, stojąca w gęstych i głębokich szeregach. Na skrzydłach ustawiona została jazda rzymska, na lewym i lekka oraz jazda sojuszników Rzymu, na prawym. Po stronie ugrupowania kartagińskiego, wygiętą czołem linię w stronę Rzymian tworzyła piechota. Na skraju znajdowała się lekkozbrojna piechota iberogalijska, a z tyłu ciężkozbrojna piechota libijska. Na flankach ustawiono jazdę ciężką na lewym i lekką i numidyjską na prawym.

Pierwsza faza bitwy

Pierwsza faza bitwy

Po rozpoczęciu bitwy przez piechotę lekkozbrojną, ciężkozbrojna piechota Rzymian zepchnęła do tyłu centrum wojsk kartagińskich, a jej szyk uległ wygięciu na wysokości środka szyku Kartagińczyków. Jednocześnie po rozbiciu ciężkiej jazdy rzymskiej, ciężka kawaleria Hannibala przeszła na przeciwległe skrzydło, uderzając od tyłu na lekką jazdę Rzymian, co skutkowało jej ucieczką z pola bitwy.

Kontratak wzmocnionego świeżymi rezerwami środka szyku Hannibala pozwolił na uformowanie pierścienia okrążającego wokół stłoczonych, znużonych i spanikowanych Rzymian, wybijanych szeregami. Ciężka jazda Hannibala uderzyła na piechotę od tyłu, zamykając pierścień okrążający, podczas gdy jego lekka jazda rzuciła się w pościg za niedobitkami lekkiej jazdy sojuszników Rzymian.

Zamknięcie koła

Zamknięcie koła

Po zwycięstwie dowódcy kartagińscy chcieli uderzyć prosto na bezbronny Rzym, jednakże błędem jaki popełnił Hannibal,  było nie pomaszerowanie na Rzym, serce państwa rzymskiego.Zamiast konkretnych działań skupił się na pozyskiwaniu sojuszników w południowej Italii.

Bitwa pod Kannami miała istotne znaczenia ze względu na użycie manewru okrążenia wroga. Statystycznie wojska Hannibala nie miały jakichkolwiek szans w starciu z siłami rzymskimi, których liczebność była dwukrotnie większa. Poprzez zastosowania odpowiedniej strategi przez Hannibala zwanej manewrem kannaeńskim, dwukrotnie mniejsze oddziały odniosły zwycięstwo.

Źródło fot.: Wikimedia Commons

Student Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wydział Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji ( kierunek ? Prawo). Interesuje się historią, a szczególnie starożytnością, która dała początek cywilizacji. Ponadto militarystyką, botaniką, polityką międzynarodową oraz aktualnymi wydarzeniami politycznymi i gospodarczymi, a także bezpieczeństwem międzynarodowym.