Rosyjskie międzykontynentalne rakiety balistyczne R-36M2 Wojewoda, których resurs kończy się za 5 lat zostaną przebudowane do celów cywilnych, gdyż nie opłaca się ich złomować.
R-36M2 Wojewoda (w kodzie DIA/NATO: SS-18 Satan; indeks GRAU: 15A18M) jest to ostatnia pozostająca w służbie rosyjskich Rakietowych Wojsk Strategicznego Przeznaczenia (RWSN) wersja międzykontynentalnego pocisku balistycznego z rodziny R-36, której pierwsze wersje weszły na uzbrojenie blisko pół wieku temu.
Znaczek pocztowy z okazji 50. lecia istnienia RWSN. Znalazł się na nim między innymi pocisk R-36M. / Wikimedia Commons
Za pięć lat kończy się okres resursu pozostających w służbie rakiet R-36M2, w związku z czym dowództwo RWSN podjęło decyzję o modyfikacji wszystkich 46 egzemplarzy na cywilne rakiety kosmiczne Dniepr (R-36M zostaną zastąpione rakietami nowej generacji Sarmat; czytaj więcej: Prototyp rakiety Sarmat w październiku?). Proces wycofywania rakiet ma związek z trwającym obecnie programem modernizacji strategicznych sił rakietowych Rosji (czytaj też: Rakiety Topol do wycofania w 2021 roku) i zastępowaniem ich konstrukcjami nowej generacji (czytaj więcej: Rozwój oraz dalsze perspektywy dla rosyjskich strategicznych systemów balistycznych po rozpadzie ZSRR) czy badaniami nad alternatywnymi rodzajami uzbrojenia (czytaj więcej: Hipersoniczny pojazd szybujący Ju-71 jako broń strategiczna Rosji?).
Podobne modyfikacje były już przeprowadzane na starszych wersjach R-36, w celu wynoszenia cywilnych ładunków na orbitę okołoziemską (w latach 1999-2015 dokonano 21 udanych z łącznie 22 takich startów rakiet Dniepr z kosmodromu Bajkonur ? przyp. red.).
Wystrzelenie rakiety Dniepr / Wikimedia Commons.
Podobnie jak w latach poprzednich, głównym procesem modyfikacji obejmującego m. in. usunięcie głowic bojowych zajmie się Państwowe Centrum Rakietowe im. akademika W.P. Makiejewa mieszczące się w miejscowości Miass na Uralu.
Pojawia się jednak problem, gdyż oprócz usunięcia głowic termojądrowych, wymagany jest proces modyfikacji systemów kierowania i kontroli, którymi zajmowały się charkowskie zakłady Chartron, a z programu Dniepr wycofała się Ukraina w związku z zawieszeniem współpracy wojskowej i technicznej z Federacją Rosyjską. Dlatego Rosjanie planują powierzyć ten proces jednemu z rodzimych przedsiębiorstw tej branży: kompanii holdingowej OAO Leninets z St. Petersburga lub Centrum Naukowo-Produkcyjnemu Automatyki i Instrumentów Pilugina z Moskwy. Jednakże wycofanie się Kijowa z programu może niezależnie od zastępowalności firm ukraińskich spowodować opóźnienia w dostawach gotowych do użytku rakiet Dniepr.
Tymczasem na lata 2015?2017 Rosjanie zapowiedzieli sześć startów rakiet Dniepr, które muszą się odbyć zgodnie z terminem, aby zachować dobrą reputację kraju jako solidnego dostawcy usług kosmicznych.
Rakiety Dniepr zajmują ważny segment cywilnego rynku rakietowego, wynosząc w ciągu 16 lat 22% mikro-satelitów (o masie od 10 do 100 kg) oraz 18% nano-satelitów (1 do 10 kg) ze wszystkich obiektów tej klasy na świecie. Koszt wystrzelenia pojedynczej rakiety Dniepr szacuje się na 24-30 mln USD.
Obecnie 18 rakiet R-36M2 stacjonuje w bazie Dombarowskij (miasto zamknięte ZATO Komarowskij) podporządkowanej 13. Dywizji Rakietowej (JW 68545) w obwodzie orenburskim oraz 28 w Użur-4 (62. odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru Dywizja Rakietowa; JW 32441) w Kraju Krasnojarskim.
