Czy wiesz jaką strukturę posiadała niemiecka dywizja piechoty we wrześniu 1939 roku? Ilu posiadała żołnierzy? Czy przewyższała liczebnie inne dywizje piechoty? Jeśli nie, to zapraszamy do obejrzenia bardzo ciekawej wizualizacji przedstawiającej skład niemieckiej dywizji piechoty z lat 1939/1940.
Siła niemieckich dywizji piechoty ulegała dużej fluktuacji wraz z biegiem wojny, to jednak etatowy stan pierwszych dywizji był stosunkowo stały. Przy czym należy na wstępie wyjaśnić, iż w wojsku niemieckim występowały cztery typy dywizji piechoty, tzw. I, II, III i IV fali, z czego pierwsza była najlepiej wyposażona i wyszkolona. Skład strukturalny dywizji piechoty w 1939/1940 roku wszystkich fal był bardzo podobny. Dywizje te składały się z: trzech pułków piechoty (każdy miał trzy bataliony piechoty, kompanie ppanc i kompanie dział piechoty), pułku artylerii (składającego się z trzech lekkich dywizjonów, jednego ciężkiego oraz jednego dywizjonu obserwacyjnego), a także jednostek dywizyjnych: dywizjon rozpoznawczego (złożonego z szwadronu konnego, szwadronu cyklistów i szwadronu wsparcia), batalionu przeciwpancernego (3 kompanie ppanc. [zmot.], 1 kompania karabinów maszynowych [zmot.] jako tzw. kompania wsparcia), batalion saperów (trzy kompanie saperów oraz kolumna mostowa [zmot.] oraz batalionu łączności (kompania telegrafistów [częściowo zmot.], kompania radiowa [zmot.]). Ponadto w dywizji znajdowały się różnego rodzaju służby: zaopatrzenia (sztab zaopatrzenia dywizji z ośmioma małymi kolumnami samochodowymi, jedna mala kolumna samochodowa z paliwem, kompania warsztatowa, kompania zaopatrzenia), administracyjne (kompania piekarzy, pluton rzeźniczy, urząd żywnościowy), sanitarna (kompania sanitarna, lazaret polowy, dwa plutony ambulansów) oraz kompania weterynaryjna, oddział żandarmerii polowej, urząd poczty polowej, a także batalion zapasowy (polowy) – składający się z trzech rezerwowych kompanii strzelców (piechoty).
Typowa dywizja pierwszej fali, a więc jednostek sformowanych do czasu mobilizacji, liczyła 534 oficerów, 102 Beamte (urzędników i oficerów gospodarczych), 2701 podoficerów i 14 397 szeregów – łącznie 17 734 żołnierzy. Z czego 78% z nich zaliczało się do żołnierzy służby czynnej, 12% było rezerwistami pierwszej klasy (w pełni wyszkoleni poborowi, którzy odsłużyli przynajmniej rok służby), 6% rezerwiści drugiej kategorii (tzw. „białe roczniki” – mężczyźni w kwiecie wieku, którzy osiągnęli wiek poborowy w latach 1920-34), a 4% stanowili landwehrzyści, a więc mężczyźni w starszym wieku, ale mający doświadczenie wyniesione z I wojny światowej.
Dywizje piechoty drugiej fali, z powodu uszczuplenia niektórych pododdziałów, liczyły nieco mniej żołnierzy: 491 oficerów, 98 Beamte, 2273 podoficerów i 12 411 szeregowców – łącznie 15 273 żołnierzy. Dywizje te zazwyczaj miały kompanię ciężkich moździerzy w miejsce kompanii dział piechoty. Jednostki te najczęściej nie miały swoich batalionów zapasowych. Tylko 6% żołnierzy było z czynnej służby okresu pokojowego, zaś 83% stanowili rezerwiści pierwszej kategorii, 8% to rezerwiści drugiej kategorii, a 3% Landwehry.
Standardowa dywizja piechoty trzeciej fali zbliżona była do dywizji pierwszej fali w kategoriach etatu i liczyła 17 901 żołnierzy, ale jedynie 1% z nich stanowił personel służby czynnej. Około 12 % było rezerwistami pierwszej klasy, 46% rezerwistami drugiej klasy, a 42% to byli landwehrzyści. W jej szeregach służyło 578 oficerów, 94 Beamte, 2722 podoficerów, 14 507 szeregowych.
Natomiast dywizja czwartej fali posiadała 491 oficerów, 99 Beamte, 2165 podoficerów i 12 264 szeregowych, czyli łącznie 15 019 ludzi, z których 9% stanowili żołnierze zawodowi, 21% było rezerwistami pierwszej klasy, 46% było rezerwistami drugiej klasy i 24% należało dla Landwhery.
>>> Zobacz także: Struktura niemieckiej dywizji pancernej w 1939 roku [WIZUALIZACJA] <<<
