Obóz koncentracyjny KL (skrót od Konzentrationlager) Dachau, został powołany do życia rozkazem Heinricha Himmlera z dnia 21 marca 1933 roku. Był on pierwszym takim obozem na terenie Niemiec.
KL Dachau powstał w celu izolacji przeciwników politycznych partii nazistowskiej. Znajdowali się w nim również Żydzi, Świadkowie Jehowy, społeczność romska i homoseksualiści. Był wzorem dla późniejszych niemieckich obozów. Podzielony był na dwie części. Pierwsza, otoczona drutem kolczastym i wieżyczkami, była przeznaczona dla więźniów. W drugiej znajdował się personel administracyjny złożony z żołnierzy SS.
Od 1938 roku, stanowił bazę szkoleniową dla zarządców późniejszych obozów. Podczas II Wojny Światowej znalazły się w nim osoby o różnych narodowościach. Najwięcej było Polaków i Rosjan. Co ciekawe, Dachau był głównym obozem dla duchownych chrześcijańskich. Przed wojną praca więźniów polegała na utrzymaniu i rozbudowie obozu. Podczas wojny wykonywali pracę na rzecz niemieckiego przemysłu zbrojeniowego.
W 1943 roku zbudowano krematorium (tzw. barak X), a rok później komorę gazową. Dachau miało stać się masowym miejscem eksterminacji. Niemieccy lekarze przeprowadzali na więźniach obozu pseudo eksperymenty. Większość badanych osób zmarła.
Polscy więźniowie świętujący wyzwolenie obozu /źr. wikimedia
Oblicza się, że w latach 1933-1945 przewinęło się przez obóz ok. 250 tys. więźniów. Z czego ponad połowa zginęła. Wielu zmarło z głodu, chorób i wycieńczenia. Sporą część rozstrzelano. Nie wiemy dokładnie ile osób poniosło śmierć w komorze gazowej.
Obóz został wyzwolony przez aliantów 29 kwietnia 1945 roku. Amerykańscy żołnierze ujrzeli makabryczne sceny. Wywarło to na nich takie wrażenie, że jeszcze tego samego dnia rozstrzelali bez sądu niemieckich strażników (560 osób).
