Wśród niemieckich podwodniaków uczestniczących w Bitwie o Atlantyk podczas II wojny światowej jednym z najwybitniejszych był Korvettenkapitän Otto Kretschmer. Mimo, że do niewoli dostał się już w marcu 1941 r. to i tak jego wyczyny, jeśli chodzi o tonaż zatopionych alianckich statków czyniły go jednym z najskuteczniejszym dowódców niemieckiej U-bootwaffe w historii.
Przyszły ?Wilk Atlantyku? lub ?Milczący Otto? (przydomki jakie otrzymał Kretschmer), urodził się 11 maja 1912 r. w miejscowości Heidau na Dolnym Śląsku. W wieku 18 lat wstąpił ochotniczo do Reichsmarine, gdzie pokonywał kolejne stopnie w hierarchii. Służył m.in. na żaglowcu ?Niobe? oraz lekkim krążowniku ?Emden?. W grudniu 1934 r. znalazł się na lekkim krążowniku ?Kőln?. W styczniu 1936 r. Kretschmer został przeniesiony do służby na okrętach podwodnych. Po ukończeniu rozległego kursu oficerskiego 1 lipca tego samego roku otrzymał awans na porucznika marynarki (Oberleutnant zur See). Pierwszym okrętem podwodnym, na którym rozpoczął służbę był U-35 (typ VIIA). Jednym z zadań, które otrzymał było patrolowanie hiszpańskich wybrzeży podczas wojny domowej w tym kraju. We wrześniu 1937 r. Otto został dowódcą kolejnego U-boota, tym razem był to U-23 (typ IIB). Jako dowódcę tego okrętu Kretschmera zastał wybuch II wojny światowej.
Dzięki udanej służbie na U-23 Kretschmer otrzymał Krzyż Żelazny I klasy oraz rozkaz przejścia na nowszy typ U-boota. W kwietniu 1940 r. Kretschmer opuścił U-23 i otrzymał dowództwo nad nowym typem U-boota, VII-B. Nowa jednostka, U-99 była znana pod nazwą ?Złota Podkowa?, ponieważ na jej kiosku namalowano właśnie ten symbol. Przez swoich kolegów z U-bootwaffe był postrzegany jako dowódca, którego cechowały ostrożność co do bezpieczeństwa swojego okrętu i załogi.
Korvettenkäpitan Otto Kretschmer/ Źródło: Wikimedia Commons
Największy sukces jaki odniósł jako dowódca U-99 miał miejsce podczas patrolu na przełomie listopada i grudnia 1940 r. 3 listopada Kapitänleutnant Kretschmer posłał na dno brytyjski krążownik pomocniczy HMS ?Laurentic?. Statek ten odpowiedział na sygnał S.O.S. z frachtowca ?Casanare? storpedowanego przez U-99 w odległości 250 mil morskich od Irlandii. Na miejsce przybył także drugi krążownik pomocniczy, HMS ?Patroclus?, który także padł ofiarą torped Kretschmera. Kolejną ofiarą U-99 podczas tego patrolu był inny krążownik pomocniczy, HMS ?Forfar? zatonął 2 grudnia, gdy próbował dołączyć do konwoju OB-251. 46 000 BRT zatopionych statków podczas jednego patrolu stanowiło nigdy nie pobity rekord wśród dowódców U-bootwaffe.
1 marca 1941 r. Kretschmer otrzymał awans na stopień Korvettenkapitäana. W połowie marca 1941 r. U-99 wspólnie z okrętami U-37 (d-ca Kapitänleutnant Nicolai Clausen) i U-100 (d-ca Kapitänleutnant Joachim Schepke) wziął udział w polowaniu na statki konwoju HX-112 płynącego z Halifaxu w Kanadzie do Wielkiej Brytanii. Na południowy-wschód od Islandii, przed południem 16 marca Kretschmerowi udało się niepostrzeżenie dostać do środka konwoju. Po godzinie 2200 przeprowadził skuteczny atak torpedowy posyłając na dno trzy zbiornikowce (brytyjski ?Venetia? oraz norweskie ?Ferm? i ?Beduin?), dwa brytyjskie transportowce (?J.B. White? i ?Korshamn?). Niemiecka torpeda trafiła także brytyjski tankowiec ?Franche Comte?, ale statek zdołał utrzymać się na morzu. Po ataku dowódca U-99 podjął decyzję o powrocie do bazy w Lorient. Okręt nie dotarł tam jednak, ponieważ w międzyczasie Kretschmer postanowił pomóc rozbitkom z U-100, który został zniszczony przez brytyjski niszczyciel HMS ?Vanoc?. U-99 został jednak namierzony przez brytyjskie niszczyciele i obrzucony bombami głębinowymi. Ich wybuchy spowodowały zniszczenie zbiorników powietrza, paliwa i balastowych. Niemcy zostali zmuszeni do natychmiastowego wynurzenia. Wokół okrętu zaczęły wybuchać pociski z dział niszczycieli. Kretschmer podjął decyzję o nadaniu sygnału informującego o poddaniu się załogi i opuszczeniu okrętu. U-99 został samo zatopiony, a spośród liczącej 43 ludzi załogi ? 40 dostało się do niewoli. Pozostali zginęli.
Otto Kretschmer pośród członków swojej załogi/ Źródło: Wikimedia Commons
Resztę wojny Kretschmer spędził w niewoli, przez większość czasu przetrzymywany w obozie, w Bowmanville znajdującym się na terenie Kanady. W grudniu 1947 r. Otto Kretschmer powrócił do Niemiec. Osiem lat później wstąpił do Bundesmarine, pełniąc funkcje dowódcy 1. Eskadry Towarzyszącej oraz Wojsk Amfibijnych. W maju 1965 r. został Szefem Sztabu Dowództwa Sił NATO na Bałtyku. Na emeryturę przeszedł w 1970 r. Otto Kretschmer zmarł 5 sierpnia 1998 r. w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku. Zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany na morzu.
Podczas pierwszych 18 miesięcy wojny Otto Kretschmer odbył 16 patroli bojowych. 224 dni spędzone na morzu przyniosły mu liczbę 44 zatopionych statków nieprzyjaciela (spotkałem się także z liczbą 51) o tonażu ponad 277 000 BRT. Jako jeden z pięciu dowódców niemieckich łodzi podwodnych otrzymał od Hitlera (listopad 1940 r.) Krzyż Rycerski z Mieczami i Liśćmi Dębu.
