„Znajdź i zniszcz” (Search & Destroy) – krótki i stanowczy rozkaz, który stał się nową taktyką podczas kampanii wietnamskiej. Dla wojsk USA przeszkolonych na wypadek kolejnej wojny w Europie, walki terytorialne bez ściśle określonej linii frontu były czymś nowym, zaskoczeniem na które USA nie było przygotowane. Potrzebna była nowa strategia – atak na słabe punkty nieprzyjaciela.
31 grudnia 1965 roku armia amerykańska oraz południowowietnamska przyjęły strategię wyparcia sił nieprzyjaciela z Sajgonu, centrum Delty Mekongu, baz morskich Na Dang oraz Qui Non, z tego względu iż te tereny miały się stać późniejszymi bazami tych armii dla głównych operacji ofensywnych. Generał Westmoreland1 dysponował jednak zbyt małą liczbą jednostek, a użycie sił południowowietnamskich nie wchodziło w grę, ze względu na panującą tam korupcję. Mimo to Westmoreland podjął się tego zadania. Opcja użycia wojsk amerykańskich tylko do staczania regularnych bitew również nie mogła zostać wcielona w życie, przynajmniej do czasu aż Wietnam południowy odzyska pełną wartość bojową. Całym ciężarem walk została zatem obarczona armia USA, z tego też względu do Wietnamu wciąż przysyłano nowe jednostki. W roku 1966 było już ok 400 000 żołnierzy południowowietnamskich, oraz ok. 184 314 żołnierzy armii amerykańskiej, gotowych oddać życie za kraj, o którego istnieniu do tej pory większość nawet nie słyszała. Przewaga amerykanów zaczęła wyraźnie rosnąć dopiero w maju i w czerwcu 1966 r. w czasie operacji El Paso, którą prowadziła 1. Dywizja Piechoty. W sierpniu wywiad amerykański zaobserwował wzrost liczebności wrogich wojsk, w związku z czym podejrzewano niebezpieczeństwo przeprowadzenia przez komunistów ofensywy skierowanej przeciwko obozowi sił specjalnych w Suoy Da. 196 Brygada Piechoty dowodzona przez gen. Edwarda H. De Saussure?a miała sprawdzić tę aktywność. Rozpoczęła się operacja Attleboro.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=U8bsNsOBL4A]
Operacja podzielona była na dwie fazy. Pierwsza z nich rozpoczęła się 14 września 1966 roku, desantem wojsk USA niedaleko plantacji kauczuku, w rejonie Don Dien Michelin, na terenie porośniętym wysoką trawą, gdzie na każdym kroku doskwierał męczący upał. Amerykanie maszerując natrafiali sporadycznie na pojedyncze kontakty z wrogiem, tunele którymi poruszał się Vietcong, czy zapasy broni lub amunicji. Właściwie pierwsza faza nie przynosiła żadnych znaczących efektów aż do października 1966 roku, kiedy Amerykanie zostali przerzuceni w kierunku południowym, do rejonu Dau Tieng. Natrafiono tam na ogromne składy ryżu, soli i amunicji. Rozpoczęto drugą fazę operacji, o kryptonimie Search and Destroy, czyli znajdź i zniszcz. Armia amerykańska otrzymała nowe rozkazy 1 listopada. Do tego czasu można było ustalić na podstawie informacji sił specjalnych, że 9 Dywizja Piechoty idzie na południe do Dau Tieng, co mogło oznaczać tylko jedno ? przygotowanie natarcie na Suoi Da, gdzie aktywnie działał wywiad komunistyczny. Dowództwo zdecydowało przerzucić jeden batalion amerykański na lądowisko między Don Dien a Suoi Da, zaś pozostałe bataliony miały dojść do niego pieszo, zwalczając znajdujące się w okolicy oddziały Vietcongu. Rano 3 listopada kompania B z 1 Batalionu majora Guy?a Meloya wylądowała na zachód od pantacji Don Dien. Parę minut po 9:00 zameldowano, iż teren jest czysty, co pozwoliło kompanii C na podjęcie decyzji o lądowaniu, lecz gdy tylko ich śmigłowiec pojawił się w polu widzenia Wietnamczycy rozpoczęli agresywny ostrzał, przez co amerykański desant spalił na panewce. Amerykanie trafiani pociskami z broni maszynowej wypadali ze śmigłowca, a Ci którym udało się wylądować zostali przyduszeni ogniem nieprzyjaciela. Major Meloy zdecydował o pomocy lotnictwa i artylerii, co w małym stopniu złagodziło ostrzał, jednak dopiero pod osłoną nocy żołnierze US Army mogli zmienić swoje pozycje obronne. Vietcong nie wykorzystał przewagi, umożliwiając Meloyowi wznowienie operacji 4 listopada. Wojsko wysłano na północny wschód w poszukiwaniu sprawców ataku. Zgodnie z planem z południa nadchodził 4 batalion 31 pułku piechoty. Kompania C wkroczyła na teren idealnie stworzony do zasadzki ? ścieżka zwężała się a widoczność spadła do 10m. W jednej chwili panowała niezwykła cisza, a w drugiej rozpętało się istne piekło. Vietcong rozstrzelał przednie plutony z broni maszynowej, a te pozostające z tyłu dotkliwie odczuły efekty moździerza. De Saussure wydał rozkaz 2 batalionowi 27 pułku piechoty, aby nacierał od wschodu. Niestety ten również wpadł w pułapkę, co skończyło się utratą całego plutonu oraz oficera dowodzącego. Zasadzka okazała się bitwą, w której Amerykanie okazali się słabszą stroną. Gdy dzień się kończył, a posiłki amerykańskie nie mogły się przebić Vietcong wyszedł z ukrycia i próbował falowych ataków, które powstrzymane zostały tylko i wyłącznie za pomocą precyzyjnego ognia artylerii. O świcie 5 listopada dowodzenie operacją Attleboro zostało przekazane w ręce De Puy?a. W tę największą do tej pory operację wojny wietnamskiej zaangażowano ponad 22 tys. żołnierzy. 9 Dywizja Vietcongu wycofała się do Kambodży.
Strefa operacji Attleboro / Źródło: www.118ahc.org (domena publiczna)
Attleboro oficjalnie kontynuowano do 24 listopada, jednak jej sukces był trudny do określenia: 9 Dywizja Vietcongu zostawiła na polu bitwy 1106 zabitych, przechwycono ogromne ilości zaopatrzenia. Amerykanie mieli jednak po swojej stronie 155 poległych i 494 rannych.
1 Od 1964 do 1968 dowódca wojsk amerykańskich w Wietnamie Południowym, od 1968 do 1972 szef Połączonych Sztabów Sił Zbrojnych USA.
Przeczytaj pozostałe artykuły z serii „Wojna w Wietnamie”: 1. Dien Bien Phu ? początek wojny w Wietnamie 2. Wietnamski atak na obóz Zielonych Beretów w Plei Me 3. Bitwa w dolinie Ia Drang 4. Operacja Attleboro ? ?Search & Destroy? w Wietnamie 5. Oblężenie Khe Sanh 6. Ofensywa Tet ? ostatni etap wojny w Wietnamie
1. Dien Bien Phu ? początek wojny w Wietnamie
2. Wietnamski atak na obóz Zielonych Beretów w Plei Me
3. Bitwa w dolinie Ia Drang
4. Operacja Attleboro ? ?Search & Destroy? w Wietnamie
5. Oblężenie Khe Sanh
6. Ofensywa Tet ? ostatni etap wojny w Wietnamie