Schutzstaffel jako jeden z filarów istnienia III Rzeszy był starannie pielęgnowany, dlatego z początku rekrutacja do SS nie była łatwa. Staranna selekcja spowodowała, że szeregi SS były znacznie skromniejsze niż SA i nigdy nie osiągnęła ich rozmiarów – 2 mln członków. Świadczy to o elitarności organizacji, mimo iż z czasem organizacja ta uległa nieco przekształceniu. Po wszczęciu wojny przez Hitlera określono nowe masy, które poddano procesowi rekrutacji. Pierw określono liczbę volksdeutschów a następnie sporządzono badania określające potencjalną liczbę obcych narodowości zdolnych do germanizacji. Po tych badaniach Himmler po części otworzył swoją organizację na nowy tzw. ?narybek?, poddał go systemowi, który sam stworzył, jednocześnie zwiększając swoje imperium w III Rzeszy.
Okres przedwojenny
W 1931 roku Heinrich Himmler otworzył Biuro RAS, gdzie on sam i Richard Walter Darre dyskutowali nad zasadami selekcji rasowej. Ponieważ nie chodziło im jedynie o ustanowienie elitarnej gwardii, lecz zapewnienie źródła rasy nordyckiej, która miała się rozprzestrzeniać, stanowić zastrzyk nowych sił dla całego narodu niemieckiego, właśnie dlatego rekrutacja obcych nacji do Schutzstaffel wydawała się niemożliwa.
Jednak pierwszy zagraniczny narybek, wpłynął do Schutzstaffel już w 1938 roku, kiedy to weszło w życie rozporządzenie Himmlera, w myśl którego ?W ciągu następnych pięciu lat należy w przypadku wad, nie uwarunkowanych obciążeniem dziedzicznym ani rasowym, zmniejszyć wymagania wobec rekrutów wstępujących do wszystkich formacji SS?.
Niniejsze rozporządzenie było bardzo korzystne dla samego SS, bowiem sam rok 1938 był również rokiem kiedy anektowano do III Rzeszy całą 6,5 mln Austrię, dzięki czemu Wilhelm Bodewin Johann Gustav Keitel (dowódca sil zbrojnych Rzeszy – Wehrmacht ), w mniejszym stopniu Erich Johann Albert Raeder (dowódca floty niemieckiej – Kriegsmarine), Hermann Wilhelm Göring (dowódca floty powietrznej Niemiec – luftwaffe) oraz Heinrich Luitpold Himmler (dowódca SS) mogli śmiało rozbudować swoje militarne organizacje, co też prędko uczyniono.
Diametralny rozwój Schutzstaffel nastąpił dopiero po wprowadzeniu wojennych planów Hitlera, (?) który to w październiku 1939 roku zezwolił na utworzenie dywizji polowych SS (później: Waffen-SS). Tym samym poszerzył się zasięg działania Oddziałów Trupich Główek. Był to już jednak okres napaści na Polskę. Natomiast pod koniec 1939 roku samo Waffen-SS liczyło już 56 000 ludzi (nie licząc Oddziałów Trupich Główek).
Rekrutacja w czasie wojny
Druga wojna światowa była okresem szybkiego wzrostu sił zbrojnych SS. W ciągu 1940 roku stan liczebny sił zbrojnych SS wzrósł do 100 tys. osób, w tej liczbie 56 tys. pochodziło z SS-Verfügungstruppe, a reszta z Totenkopfverbände i Allgemeine-SS. Utworzenie pierwszych trzech dywizji według planu Gottloba Bergera zapoczątkowało proces tworzenia Waffen-SS.
Stan liczebny Waffen-SS w konsekwencji akcji werbunkowej szybko wzrastał. W ciągu 1940 r. wzrósł do 100 tys. ludzi, w 1941 r. podniósł się do 170 tys., w końcu 1942 r. wynosił przeszło 280 tys. żołnierzy, w końcu 1943 r. ? 490 tys., w grudniu 1944 r. ? przeszło 910 tys. żołnierzy. Proces połączenia formacji SS-Verfügungstruppen oraz SS- Totenkopfverbände i przekształcania ich w Waffen-SS trwał od wiosny do lata 1940 roku.
Okres wojenny dał Schutzstaffel jeszcze inne tchnienie, a mianowicie napływ ochotników innych nacji. Pod koniec czerwca 1941 roku, w dywizji Wiking służyło 1143 cudzoziemców: 631 Holendrów, 294 Norwegów, 216 Duńczyków, jeden Szwed i jeden Szwajcar. Tak więc niezależnie od swej nazwy, dywizja Wiking składała się w ponad 90% z Niemców.
>>> Czytaj także: Duńczycy w służbie niemieckiej podczas II wojny światowej <<<
Pod koniec 1941 roku w szeregach Waffen-SS walczyło 12 000 ?ochotników germańskich narodowości niemieckiej? ? tak brzmiało oficjalne określenie ? a wśród nich 1180 Finów, których z całą pewnością nie można nazwać ?Germanami?. Odkąd w Waffen-SS zaczęli służyć SS Finowie, uległ zmianie stosunek do Estończyków. W październiku 1942 roku Hitler wyraził zgodę na sformowanie estońskiego legionu SS, następnie tego rodzaju jednostki powstały w 1943 roku, a w styczniu 1944 utworzono estońską dywizje SS. Również w przypadku Łotyszy bzdurne argumenty pseudorasowe ustąpiły dość szybko przed pragmatycznymi. Z łotewskich żołnierzy sformowano nawet dwie dywizje. Niedługo później okazało się, że to nie koniec, na przełomie 1943/1944 do dywizji SS Das Reich przyjęto dużą grupę Alzatczyków. Wielu z nich zdezerterowało na froncie. W 1944 roku utworzono nawet białoruską dywizje SS. Strukturom SS podporządkowano oddziały kozackie oraz jednostkę radzieckich muzułmanów.
>>> Czytaj także: Łotysze w Waffen SS <<<
Już wiosną 1943 roku Himmler za zgodą Hitlera rozpoczął realizację jednego ze swoich ulubionych projektów: chciał utworzyć dywizję SS w oparciu o muzułmańską ludność Bośni.
Według szacunków poza granicami Rzeszy, głównie na Węgrzech, w Rumunii i w Rosji, mieszkało ponad 13 milionów volksdeutschów ? liczba jak zauważa Valdis Lumans, porównywalna do liczby średniej wielkości państwa. W lecie 1944 roku spośród żołnierzy Himmlerowskiej Waffen-SS ponad 50% nie urodziło się w Niemczech. ?Ostatecznie w cudzoziemskich legionach Himmlera służyli też Hindusi, Arabowie, Albańczycy, Chorwaci, Osetyjczycy, Tadżycy, Uzbecy, Bośniacy, Ukraińcy, Azerowie a nawet mongolscy buddyści.?
>>> Czytaj także: Muzułmanie po stronie III Rzeszy ? 13. Dywizja Górska SS ?Handschar? <<<
Heinrich Himmler konsekwentnie realizował swój plan, który doskonale obrazuje jedna z jego wypowiedzi: ?Naprawdę zamierzam zebrać wszystką germańską krew z całego świata, łupić i kraść ją wszędzie tam, gdzie zdołam.?
Poniżej mapa przedstawiająca cudzoziemskich ochotników w Waffen-SS.
Bibliografia:
