Jak poinformował magazyn The Diplomat, powołując się na amerykańskie źródła rządowe, podczas ostatniego wystrzelenia międzykontynentalnej rakiety balistycznej RS-24 Jars w dniu 20 września br., Rosjanie testowali eksperymentalną konfigurację trzech głowic ćwiczebnych z niezależnymi pojazdami fazy post-startowej (IPBV), co ma zapewnić większą przeżywalność i celność.
W środę, 4 października br. magazyn The Diplomat, powołując się na amerykańskie źródła rządowe oraz dane wywiadowcze dostępne po ostatnim wystrzeleniu międzykontynentalnej rakiety balistycznej RS-24 Jars w dniu 20 września br. (podczas rosyjsko-białoruskich ćwiczeń ?Zapad-2017? ? przyp. red.), poinformował, że rosyjskie Wojska Rakietowe Przeznaczenia Strategicznego (RWSN) testowały trzy ćwiczebne głowice, umieszczone w niezależnych pojazdach fazy post-startowej (Independent Post-Boost Vehicle; IPBV).
Nowa, eksperymentalna konfiguracja ma zapewnić każdej z głowic własne zdolności przemieszczania się w przestrzeni kosmicznej podczas fazy środkowej lotu, zwiększając ich przeżywalność (uniknięcie zestrzelenia przez system przeciwrakietowy przeciwnika), a także kierowanie i celowanie. Wadą tej konfiguracji jest odrębny pojazd fazy post-startowej (Post-Boost Vehicle; PBV) dla każdej głowicy i wabika, co zwiększa masę całego przenoszonego ładunku i zmusza do ograniczenia ich liczby. Dla porównania, w standardowej konfiguracji dla tej rakiety, czyli MIRV (Multiple Independently Targetable Reentry Vehicle), głowice bojowe, umieszczone są w pojedynczym pojeździe fazy post-startowej i są wystrzeliwane na odrębne trajektorie, dzięki czemu mogą zaatakować różne cele. Same jednak nie posiadają zdolności manewrowania, dlatego mogą zostać przechwycone w fazie środkowej lotu, jeszcze przed rozpoczęciem celowania.
Warto przy tym zauważyć, iż istnieje konfiguracja MaRV (Maneuvering Reentry Vehicle), która pozwala na wykonywanie w atmosferze kontrolowanych manewrów i aktywnego samonaprowadzania się na wyznaczony cel. Jednak była ona skuteczna w erze endoatmosferycznych systemów przeciwrakietowych (czyli przechwytujących głowice bojowe już w atmosferze w drodze do celu), a po opracowaniu rozwiązań egzoatmosferycznych (np. amerykańskie GBI i SM-2 Block IV, izraelski Arrow-3, sowieckie/rosyjskie A-35 i A-135, indyjski Prithvi czy bliżej nieokreślone systemy chińskie), ich przechwycenie stało się możliwe.
Konfiguracja IPBV ma zapewnić bardziej kompleksowe i elastyczne naprowadzanie na trajektorie do celu w fazie środkowej lotu rakiety, rozpraszając niezależne pojazdy z głowicami bojowymi na większej przestrzeni, przez co pojedyncza głowica kinetyczna antyrakiety przeciwnika (Exo-Atmospheric Kill Vehicle; EKV) może nie być w stanie skutecznie przechwycić i zniszczyć ich. Warto tutaj zauważyć, że Boeing, Lockheed Martin oraz Raytheon pracują obecnie nad wielogłowicowym MOKV (Multi-Object Kill Vehicle), który ma być wyposażony w wiele zminiaturyzowanych ładunków kinetycznych zdolnych do zaatakowania kilku celów naraz, zwiększając szanse trafienia wszystkich głowic i wabików. Przewiduje się, że pierwsze MOKV wejdą do służby w połowie lat 20. XXI wieku (czytaj więcej: Wielogłowicowy pojazd niszczący MOKV jednak powstanie?).
Przypomnijmy, że rakieta została wystrzelona z kosmodromu Plesieck (obwód archangielski), i według państwowej agencji informacyjnej TASS, eksperymentalne głowice uderzyły w wyznaczone cele na poligonie Kura na Kamczatce. Warto zauważyć, że sześć później, w dniu 26 września br. z poligonu rakietowego Kapustin Jar (obwód astrachański) wystrzelono rakietę balistyczną RT-2PM Topol (w kodzie DIA/NATO: SS-25 Sickle; indeks GRAU: 15Zh58), która trafiła w wyznaczony cel na poligonie Sary-Szagan w Kazachstanie. Według rosyjskiego Ministerstwa Obrony, rakieta przenosiła zaawansowany ładunek bojowy, lecz nie wiadomo czy również była to eksperymentalna konfiguracja, zdolna do manewrowania w fazie środkowej lotu.
Wideo z wystrzelenia RS-24 Jars z dnia 20 września 2017 roku:
Wideo z wystrzelenia RT-2PM (RS-12M) Topol z dnia 26 września 2017 roku:
RS-24 Jars (w kodzie DIA/NATO: SS-27 Mod 2; indeks GRAU: 15Zh67) jest to rozwinięcie rakiety RT-2UTTH Topol-M (SS-27 Sickle-B; 15Zh62) o możliwość przenoszenia wielu głowic bojowych (MIRV). Oficjalnie może przenieść 4 głowice termonuklearne o mocy od 100 do 300 kT (a nieoficjalnie: do nawet 10, choć układ START zakazuje takiej liczby głowic w jednym ICBM) na odległość 10.500-12.000 kilometrów. Rakieta ma zbliżone wymiary jak RT-2UTTH, jednak masa została zwiększona z 47,2 do 49 ton. Średnica pierwszego stopnia rakiety wynosi 2 metry, drugiego 1,8 m, a trzeciego 1,6 m. Pierwszy test nowej rakiety odbył się w dniu 29 maja 2007 roku, a system jest w służbie od lipca 2010 roku. Pomimo wizualnych podobieństw, udźwig (throw weight) Jars zwiększono do 1.500 kg w porównaniu z 1.000-1.200 kg Topol-M. Równolegle z wdrażaniem nowego systemu, zakończono produkcję jednogłowicowych SS-27.
Źródła:
thediplomat.com: Revealed: Russia’s New Experimental ICBM Warheads
tass.ru: ?????????? ??????? ????????????? ???? ?????? „???” ? ????????
mil.ru: ? ???????????? ??????? ???????? ????????????? ???? ?????????????????? ?????????????? ?????? ????????
Czytaj także:
USA: Udane przechwycenie międzykontynentalnej rakiety balistycznej [FOTO+WIDEO]
Ochrona anty-sabotażowa rosyjskich Wojsk Rakietowych Strategicznego Przeznaczenia
Rosja ujawniła wizualizację międzykontynentalnej rakiety balistycznej Sarmat
Departament Stanu opublikował stan arsenałów nuklearnych USA i Rosji
