Pociągi zapełnione do granic możliwości zajeżdżają na peron, zaczyna się rozładunek. Między czasie podawane są informacje o innych odjeżdżających z tego peronu pociągach. Widzimy typowy peron, nieopodal kasa, w oddali bar z rozstawionymi przed nim parasolkami. Dostajemy informacje o obowiązkowym udaniu się do łaźni. Nasze rzeczy oddajemy, dostajemy pokwitowanie, idziemy niczego nieświadomi, w głąb piekła, porzucając wszelaką nadzieję. Nadzieję na wolność, która powróci i pozwoli zniszczyć obóz śmierci w Treblince.
Michał Wójcik podejmuje się w powyższym tytule zrekonstruowanie życia osób zesłanych do obozu śmierci w Treblince. Opowiada historię tego miejsca na podstawie informacji przekazanych przez tych, którzy przeżyli to piekło na ziemi. Zaistniałe zdarzenia przedstawia z punktu widzenia zarówno skazańców, oprawców, jak i osób z otoczenia obozu. Jesteśmy świadkami początku tego miejsca jak i wszelkich działań obsługi obozu dążących do jego zniszczenia.
Peron, lazaret, jadalnia, baraki, budynki administracyjne, kasa, lokal z parasolkami, innymi słowami miasto idealne, idealne według oprawców do wymordowania jak najwięcej osób w jak najszybszym czasie na jak najmniejszym terenie. Było tam dosłownie wszystko, tylko nie życie. Obrazy były obrazami z Boskiej Komedii Dantego, osoby ( w obozie traktowane jako przedmioty) spędzano do komór gazowych po drodze obdzierając z ubrań, obcinając włosy, wyrywając złote zęby, w tej firmie nie mogło nic się zmarnować. Następnie palono zwłoki, wciąż udoskonalając i badając jak najszybciej będą się palić. W lazarecie dobijano niezdolnych do pracy a obok niego był dół gdzie zwłoki paliły się dniami i nocami nie gasnąc. Więźniowie zaciągnięci do pracy przy likwidacji zwłok patrzyli na żywych nie jak na ludzi ale jak na ciężar, który będą musieli zataszczyć do dołu i o ilości batów jakie dostana przy tym od oprawców. Nie widzieli w nich ludzi ,, ? Te setki tysięcy pędzonych do gazu ludzi to były trupy. Niemcy mówili o nich ładunek, o pojedynczych zwłokach ? ,,figury?? ??
Taki stan rzeczy nie mógł utrzymać się długo, w części ofiar zaczynała budzić się świadomość, podnosili się po upadku i pragnęli zniszczyć to miejsce. Trudno wskazać ten jeden moment, w którym ofiara bez drogi ucieczki decyduje się na cos szalonego, taka właśnie przemiana zaczęła zachodzić wśród więźniów w Treblince. Dla Jachiela Rajchmana była to rozmowa z kobietą tuż przed jej śmiercią i jej słowa ,, Widzisz , co oni z nami robią! Dlatego życzę ci, abyś przeżył i nas pomścił. Niewinna krew nie zazna spokoju?
Został zawiązany spisek, gromadzono broń i rozprzestrzeniano sieć kontaktów po całym obozie. W tym momencie należy zadać sobie pytanie czy aby to było możliwe, możliwe dla więźniów, którzy żyli w piekle. Odpowiedź jest prosta, sprowadza się do jednego słowa, tak lub nie. Możemy sami odpowiedzieć, tak jakbyśmy byli obok nich, byli jednymi z nich, gdy przeżyjemy wydarzenia, zawarte w tej książce, których świadkami byli ocaleni.
Książka Michała Wójcika to dzieło, w które włożono wiele pracy. Autor zadał sobie wiele trudu analizując źródła historyczne i składając wszystko w spójny dobrze czytający się tekst a także zamieszczając fragmenty tekstów źródłowych i ilustracje, które przybliżają czytelnika do dawnych czasów. Istotne jest również to, że książka nie jest schematyczna i abstrakcyjna. Czytając, czułem się częścią wydarzeń zaprezentowanych w książce. Przytoczone wypowiedzi i historia opowiedziana z punktu widzenia osób, które ją przeżyły oddaje realia niegdysiejszych czasów.
Autor: Michał Wójcik
Tytuł: Treblinka 43 Bunt. W Fabryce Śmierci
Wydawnictwo: Znak.Litera Nova
Oprawa: Twarda
Rok wydania: 2018
ISBN: 978-83-240-4817-5
Liczba stron: 318
>>>> Książkę można kupić u wydawcy tutaj <<<<
