Rosyjskie MON potwierdziło wcześniejsze doniesienia medialne o rozmieszczeniu w Syrii dodatkowych baterii rakiet ziemia-powietrze zaawansowanego systemu S-300WM Antiej-2500.
Wikimedia Commons.
W dniu 4 października br. rzecznik prasowy MON FR, gen. Igor Konaszenkow poinformował o rozmieszczeniu w syryjskim mieście portowym Tartus (w muhafazie o tej samej nazwie ? przyp. red.) baterii zaawansowanego systemu przeciwlotniczego i przeciwrakietowego S-300WM Antiej-2500. W Tartusie znajduje się baza zaopatrzeniowa Floty Czarnomorskiej rosyjskiej Marynarki Wojennej (WMF). Generał potwierdził tym samym wcześniejsze doniesienia telewizji Fox News, które z kolei powoływało się na swoje źródła w amerykańskim Departamencie Obrony.
Tym samym baterie dołączyły do rozmieszczonego pod koniec listopada ub. r. systemu S-400 Triumf (w kodzie DIA/NATO: SA-21 Growler) (czytaj więcej: Rosja rozmieści baterie przeciwlotnicze S-400 w Syrii). System S-300WM Antiej-2500, w przeciwieństwie do S-400 Triumf, nie został dostarczony drogą lotniczą, a morską. Jego elementy są także, w przeciwieństwie do wcześniej rozmieszczonych baterii, umieszczone na podwoziach gąsienicowych, a nie kołowych, gdyż został zaprojektowany jako obrona przeciwlotnicza i przeciwrakietowa towarzysząca wojskom lądowym.
Mimo, iż rosyjski MON dementuje spostrzeżenia, jakoby system był wymierzony w siły koalicji pod wodzą Stanów Zjednoczonych, to warto jednak zauważyć, że żadne z ugrupowań terrorystycznych nie dysponuje środkami lotniczymi, które system S-300WM Antiej-2500 mógłby przechwytywać. Komentatorzy twierdzą, że baterie trafiły do Syrii z powodu załamywania się wrześniowego porozumienia USA-Rosja w tej sprawie (czytaj także: USA i Rosja osiągnęły porozumienie w sprawie Syrii) czy ogólnie pogarszających się w ostatnim czasie relacji Waszyngton-Moskwa (czytaj także: Rosja wstrzymuje porozumienie ws. utylizacji plutonu).
System S-300WM Antiej-2500 (w kodzie DIA/NATO: SA-23 Gladiator/Giant) jest wyposażony w pociski przeciwlotnicze 9M83ME oraz 9M82ME z pół-aktywnym naprowadzaniem radarowym (semi-active radar homing; SARH), mogące razić cele powietrzne: rakiety krótkiego- i średniego zasięgu, pociski manewrujące, samoloty czy nosiciele broni naprowadzanej precyzyjnie (Precision Guided Munitions; PGM) i walki radioelektronicznej (electronic countermeasure; ECM) na dystansie do 200 km i pułapie do 30 km. Co ciekawe, w czerwcu ub. r. pojawiły się doniesienia medialne o planach dostawy tej wersji systemu Iranowi, lecz zostały szybko zdementowane i Teheran otrzymał ostatecznie zestawy S-300PMU-2 (czytaj także: S-300WM Antiej-2500 dla Iranu? oraz: S-300PMU-2 dla Iranu).
Elementy systemu S-300WM Antiej-2500:
Po lewej: wyrzutnia 9A83ME typu TELAR z czterema kontenerami startowymi oraz radiolokatorem transmisji komend i podświetlania celu. Po prawej: pojazd odpalająco-załadowczy 9A84ME z dwoma kontenerami i dźwigiem przeładunkowym o nośności 6350 kg / Wikimedia Commons.
Kontener z pociskiem 9M83ME / Wikimedia Commons.
Kontener z pociskiem 9M82ME / Wikimedia Commons.
Stanowisko dowodzenia dywizjonu 9S457-1 / Wikimedia Commons.
Wielokanałowa stacja naprowadzania rakiet 9S32ME z trójwspółrzędną antenę ścianową z siecią przekaźników o polaryzacji fazowej / Wikimedia Commons.
Czytaj także:
S-300PMU-2 chroni ośrodek nuklearny w Iranie
Komponenty systemu S-300 na defiladzie w Teheranie [ZDJĘCIA]
Początek dostaw S-300 dla Iranu
